Αφιέρωμα στον Σεβασμιώτατο Δημήτριο Μητροπολίτη Αργυρόκαστρου

Γράφει η Μαρία Παπαευσταθίου – Τσάγκα, Σύμβουλος Εκπαίδευσης Φιλολόγων Ιωαννίνων-Διδάκτωρ Ιστορίας

Με ιδιαίτερη συγκίνηση και σεβασμό, αφιερώνουμε αυτό το κείμενο στη μνήμη του εκλιπόντος Μητροπολίτη Αργυρόκαστρου, Δημητρίου, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από την εκδημία του. Η τελετή του μνημοσύνου θα πραγματοποιηθεί στην πόλη του Αργυρόκαστρου, την Κυριακή, 3 Αυγούστου 2025. Σήμερα, κατά την εορτή των Αγίων Αποστόλων, υποδεχόμαστε το σκήνωμά του στο σιναϊκό μετόχι της Αγίας Αικατερίνης στα Ιωάννινα, όπου ο σεβαστός ιεράρχης υπηρέτησε με αφοσίωση για πολλά χρόνια, προσφέροντας τις πνευματικές του υπηρεσίες στην τοπική εκκλησία και τους πιστούς.

Ο Δημήτριος πρώτα γνωρίστηκε το 1989, όταν αναλάμβανε καθήκοντα βιβλιοφύλακα στη Βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής του Θεοβαδίστου Όρους Σινά, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τον μακαριστό καθηγητή Αθανάσιο Παλιούρα. Για περισσότερα από τριάντα χρόνια, η αυτοθυσία του και το αδάμαστο ενδιαφέρον του για την προστασία του αρχειακού υλικού ήταν παραδείγματα ανιδιοτελούς προσφοράς. Ο Δημήτριος αποτελούσε τον καλύτερο εκφραστή της πνευματικότητας και των αξιών του Ελληνισμού, αποδεικνύοντας την αγάπη του για την πατρίδα και την παράδοση με κάθε δυνατό τρόπο.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησής του με τη γερόντισσα Αγία Γαβριηλία, της είχε υποσχεθεί να ψάλλει την Εξόδιο Ακολουθία όταν θα ερχόταν η ώρα της. Όταν τελικά αυτή η στιγμή ήρθε, τηρήθηκε η υπόσχεση και ο Δημήτριος ήταν παρών για να αποδώσει ύμνους στην αγαπημένη του πνευματική κόρη, επιβεβαιώνοντας έτσι τη βαθιά τους σχέση και την πνευματική τους φιλία.

Η πνευματική του στήριξη στους αδελφούς του Βορείου Ηπείρου και οι τελετές που διοργάνωσε στη μνήμη των άταφων νεκρών του 1940, μαρτυρούν τη βαθιά του ευαισθησία και την αφοσίωσή του στους ήρωες της πατρίδας. Υποστήριξε με φροντίδα τις εκδηλώσεις αυτές, αναζητώντας τις ιστορίες και τα οστά των πεσόντων, και φέρνοντάς τους στη μνήμη των νεότερων γενεών. Η μεθοδικότητά του ήταν χαρακτηριστική και φανερωνόταν όχι μόνο στις δημόσιες ομιλίες του αλλά και στον καθημερινό του λόγο και συμπεριφορά.

Η χειροτονία του στο θρόνο της επισκοπής στις 15 Νοεμβρίου 2006, από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, αναδείκνυε τη σημασία της αποστολή του και της σταυροφορίας του στην Εκκλησία. Θυμόμαστε τη συγκίνηση που νιώσαμε όταν το λεωφορείο μας διασχίζει τον κάμπο της Δερόπολης, όπου η πνευματικότητα και η παράδοση των κατοίκων κορυφώνονταν στις κοινοτικές εκκλησίες, με τους γεροντίσους να θυμούνται και να αναπαριστούν τις ιερές τους αναμνήσεις.

Η διάδοση της ορθόδοξης πίστης και η διατήρηση των παραδόσεων με τρόπο που ενώνει και στηρίζει την κοινότητα ήταν σταθερός στόχος του Δημητρίου. Κατανοούσε τις προκλήσεις της εποχής του και αναζητούσε τρόπους να εμπνεύσει τις νέες γενιές, χρησιμοποιώντας την εκπαίδευση ως μέσο. Τα εκπαιδευτήρια του Αργυρόκαστρου, που με αγάπη αποκαλούνται «Πνοή Αγάπης», αποτελούν ζωντανό παράδειγμα της διαρκούς του προφοράς στην εκπαίδευση και την προαγωγή της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η ατμόσφαιρα στις εκκλησίες που υπηρετούσε ήταν πάντοτε προσηλωμένη και συγκινητική, με τους πιστούς να συμμετέχουν με αγάπη και σεβασμό στις ιερές τελετουργίες. Η μουσική και οι ψαλμωδίες του Δημητρίου είχαν τη δύναμη να συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν, δημιουργώντας χώρους όπου οι πιστοί μπορούσαν να αισθανθούν την παρουσία του Θεού και να ανανεώσουν την πίστη τους.

Ο αυλόγυρος της Αγίας Αικατερίνης, με τις ανακαινίσεις και βελτιώσεις που προηγήθηκαν χάρη στις ανησυχίες και τις δράσεις του Δημήτριου, συνεχίζει να προσφέρει μια γαλήνια ατμόσφαιρα προσευχής και στοχασμού. Ο νέος καθηγούμενος, π. Πάμφιλος, παραλαμβάνει τη σκυτάλη και συνεχίζει το έργο του, τηρώντας ζωντανή την υπόσχεση της ενότητας, με την αρχή «μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» να ανταγωνίζεται τις ψυχές όλων μας.

Το καμπαναριό της εκκλησίας, με την ιστορική του παρουσία, εξακολουθεί να χτυπά τον ρυθμό της παράδοσης και της πίστης, καλώντας μας να μην ξεχνάμε τη μνήμη του Σεβασμιωτάτου Δημητρίου. Στην καρδιά μας θα παραμείνει πάντα η εικόνα του και η κληρονομιά του, που θα συνεχίσει να εμπνέει τις επόμενες γενιές. Καλόν Παράδεισο, Σεβασμιώτατε!

Ιούλιος 2025